top of page
Branislav Živanović

Lica koja svetle: Branislav Živanović


Pjesme Branislava Živanovića u konkurenciji su za ZiN nagrade.

Autor o sebi: "Branislav Živanović (1984, Novi Sad), osnovne i master studije završio je na Odseku za komparativnu književnost Filozofskog fakulteta u Novom Sadu. Piše poeziju, esej i književnu kritiku. Objavio je tri knjige poezije: Pogledalo (2010) [„Brankova nagrada“], Crno svetlo (2012) i Sidro (2017). Jedan je od urednika portala za književnost, filozofiju i društvenu teoriju, Rizom. Živi i radi u Novom Sadu."

O svojoj poetici: "U poeziji Branislava Živanovića možemo prepoznati neosimbolističku poetiku koja se preseca sa formom savremenog jezika i komunikativnošću. Njegova misao i slikovnost proizilaze iz ovakve prakse. Pevati za njega znači stvarati jezičke skulpture, preplitati se sa jezikom u gotovo taktilnom dodiru, kretati se od izraza prema slici i pojmu i nazad, postavljajući jezičke zamke za neočekivane, iščašene uvide. Živanović imaginira dogme i dokse savremenog sveta, reperkusije tehnološkog univerzuma i njegove društvene konsekvence. Prisutna je refleksija o položaju stvaralačkog jezika u modernom društvu, o pitanju pesničke vokacije, moći i nemoći poezije. U Živanovićevim pesmama jezik i svet se ne poklapaju, već se prožimaju, prolaze jedno kroz drugo kao mreža kroz vodu, ali ovom mrežom on zahvata uvide o egzistencijalnom iskustvu pojedinca, o samoći, anksioznosti i nasilju kome je čovek izložen, kao i statusu pesništva u ovakvom svetu."

 

LICA KOJA SVETLE

Palčevima što se uposleno

premeću u visini grudi

po površini displeja

kao na pokretnoj traci

prelazimo keruakovski

razuzdano on the road

up & down prostranstva

papirusa digitalnog Braja

pupe na vrhovima prstiju

Olakšica postala je nužda:

grebemo staklo kao parket

mačka koja traži napolje

Mi smo umreženi ljudi

mi smo zaslepljeni ljudi

jedno o drugo oslanjamo se

glave ispunjene slikama

presahli nam glasovi što se

šapatom zajedničkim glase

tihi su i beznačajni poput

interpunkcije reke u sumrak

ili sinkope vrabaca u svitanje

Slavljeni dani koje živimo

oborenog pogleda bez očiju

tako besprekorno opsednuti

povijeni svetački svetlimo

umivenim blaženim licima

u pikselizovanom carstvu

gazeći sigurno nesigurnim

koracima koji ljuljaju svet

strahom od gubitka podloge.

PESMA ZA MOJ 33. ROĐENDAN

Pre i posle mene je ožiljak,

carski rez na trbuhu januara.

Budi me dvadeset sedam puta

između šest i osam izjutra,

potapa u monohromat i sepiju dana,

ogrće svežinom kokosovog brašna.

Na vreo beleg, u obliku lista platana,

na rutavom, zadnjem delu leve butine,

osamnaest godina kasnije spustiću pismo:

kao venac, kao oblog, kao vodeni žig,

kao tetovažu sidra koja se eksponira,

bespomoćno zaljubljeno u metaforu.

Ako je Vreme stilska figura vode,

onda su reči roditelji oblika stvari

iz doba čistog značenja.

Slova prave gužvu na putu između očiju i srca.

Pod jezikom spava detinjstvo pesme,

u gluvoj sobi četvorostranog ogledala.

Smrt pleše na razlomku noći.

Čeka da se raspline u zvuku dodira

metalnog vrha čiode i mermernog pločnika bulevara.

Jutro stiže držeći se zubima za Sunce.

Probudio sam se sa zvezdama na tabanima.

Mislio sam da se tako objašnjava mrtavčki stupor.

PESMA GALIOTA

(Balada o umoru)

Noge i leđa opterećeni težinom

od stajanja ispred mirijade ljudi,

romora bujice koja nadire u talasima

želje i potrebe u tokovima kapitala.

Oči i jezik nagriženi umorom

od osmočasovnog naprezanja

više ne osećaju žeđ i glad, odsustvo

interpunkcije, malog i velikog slova.

Pesma nastaje prema sećanju mora

u čije virove sliva se pismo galiota.

Zamišljaš kako ćeš večeras leći blažen

i počinuti bez podešenog alarma,

praznovati godišnji odmor svog tela;

da te sutradan diktat odgovornosti

posla, šefova ili unutrašnjeg nemira

neće strovaliti u košmar Vremena,

ispljunuti iz mekanog jedra postelje

u cokule obaveza i žvaku društvenosti,

stepenice raspoloženja i turpiju rutine,

mrežu emocija i omče rokova.

Onaj dan kada će te probuditi svežina

dužinom stiha ka kojem sanjivo pružaš

ruke iz ramena, lake kao zamahe vesla

što bi da zagrle ništa i obuhvate sve.

Možda samo kasnojutarnju kafu

u šolji sa okrnjenim rubom i glavu

pod klatnom kuhinjskog časovnika,

sa leđima na naslonu visoke stolice

i nogama u slobodnom padu iznad tla

na koje ćeš za 16 sati ponovo stati.

 

Nedavne objave

Prikaži sve

ZiN Daily is published by ZVONA i NARI, Cultural Production Cooperative

Vrčevan 32, 52204 Ližnjan, Istria, Croatia

OIB 73342230946

ISSN 2459-9379

 

Copyright © 2017-2021, ZVONA i NARI, Cultural Production Cooperative

The rights to all content presented at www.zvonainari.hr belong to its respective authors.

Any further reproduction or dissemination of this content is prohibited without a written consent from its authors. 
All Rights Reserved.

The image of Quasimodo is by French artist Louis Steinheil, which appeared in  the 1844 edition of Victor Hugo's "Notre-Dame de Paris" published by Perrotin of Paris.

ZVONA i NARI

are supported by:

bottom of page